Posągi

Stały sobie w parku dwa posagi, naga kobieta i nagi mężczyzna.

Ustawiono je tak, że patrzyły na siebie wzrokiem, w którym można było odczytać nutę pożądania.

I stały tak lata i dziesięciolecia całe, i w upał i w słotę, pod deszczem i w słońcu, po opadającymi jesiennymi liśćmi i wśród wiosennych tulipanów.

Aż pewnego dnia zjawił się w parku dobry anioł, spojrzał na posagi i powiedział:

- "Za to, że tak dzielnie przez całe lata w tym parku stoicie, ożywię was na pół godziny, będziecie mogli zejść z cokołu i zrobić, co tylko zapragniecie".

Cud się dokonał. Posagi zeszły z cokołu, chwyciły się za ręce i czym prędzej pobiegły w pobliskie krzaki, z których wkrótce zaczęły dobiegać pomruki i okrzyki rozkoszy.

Wreszcie z krzaków ponownie wynurzyła się para posagów: - "Ach, jak cudownie było", rzekła kobieta.

- "Tak, doprawdy to wspaniałe", rzekł mężczyzna.

Obserwujący ich z uśmiechem anioł zauważył:

- "Słuchajcie, minęło dopiero piętnaście minut, macie do dyspozycji jeszcze drugie tyle!"

- "To co, wracamy w krzaki?", zapytał mężczyzna

- "Tak, tak, musimy koniecznie to powtórzyć !", odparła kobieta.

- "No dobrze, ale tym razem to Ty trzymasz gołębia, a ja mu będę srać na głowę!"