Po co komu łaskotki?

Czy można połaskotać się samodzielnie? Właściwie można, ale jest to piekielnie trudne. Czy wiecie, dlaczego? Bo łaskotki niosą ze sobą coś więcej, niż tylko śmiech.



W mechanizm łaskotek wnika Robert R. Provine, neurobiolog na University of Maryland, autor książki "Laughter: A Scientific Investigation". Wedle jego teorii, łaskotki są częścią mechanizmu społecznego, umożliwiającego integrację między członkami tej samej grupy i zacieśniającego więzy między członkami rodziny i znajomymi.

Śmiech, jako następstwo łaskotek, pojawia się w ciągu kilku pierwszych miesięcy życia człowieka. "Jest jedną z pierwszych form komunikacji pomiędzy dziećmi a ich opiekunami" - twierdzi Provine. Rodzice łaskoczą dziecko tak długo, jak odpowiada na ten bodziec śmiechem. Kiedy dziecko daje do zrozumienia, że przestaje mu to pasować, przestają. Tego typu bezpośredni kontakt otwiera również drogę do innych interakcji.

Dzieciaki uwielbiają się łaskotać nawzajem, co - zdaniem niektórych naukowców - nie tylko zacieśnia więzy, ale pomaga rozwijać refleks i umiejętności samoobrony. W 1984 r. psychiatra Donald Black zauważył, że wiele podatnych na łaskotki części ciała, takich jak okolice żeber i kark, są bardzo narażone na atak podczas walki. Według jego teorii, dzieci uczą się chronić te rejony w czasie pojedynków na łaskotki, co ma być formą bezkrwawego treningu.

Ale wszystko w życiu ma swój koniec, więc i podatność na łaskotki zanika w wieku ok. 40 lat. Badacze do tej pory nie są zgodni co do tego, dlaczego łaskotki są zarezerwowane dla młodych.

Źródło: .popsci.com