W tym tygodniu zbombardowaliśmy Was informacjami na temat nowego systemu. Zapewne macie już dość wieści o świeżym, rewolucyjnym i rewelacyjnym produkcie niezniszczalnego Microsoftu. Szczerze powiedziawszy, ja też. Ten artykuł postanowiłem poświęcić szybkiej, wnikliwej i diabelsko subiektywnej ocenie wspomnianego oprogramowania oraz trendu, jaki stara się za jego pomocą promować. Będzie bez litości i owijania w bawełnę.

Na początek coś, co od razu rzuca się w oczy – interfejs. Nie ukrywam, pomysł na kafelki jest świetny. Menu systemu można (prawie) dowolnie modyfikować oraz personalizować a i tak dalej wygląda niezwykle estetycznie. Zaraz za ekranem głównym czai się lista wszelkich aplikacji i innych bajerów. Jej prostota jest wręcz zniewalająca. Cóż to za genialny pomysł – wrzucić wszystko do jednego, wrażliwego na nasz palec, worka. Jednak gdy przyjrzymy się temu bliżej – zaczynają wypływać na wierzch główne grzechy Windows Phone. Główna atrakcja tego systemu, czyli przyciągający i paradoksalnie, niezwykle efektowny wizualnie, minimalizm jest też jego największą wadą. Mam nieodparte wrażenie, że owe proste menu, po krótkiej chwili zachwytów, szybko może się znudzić. Tym bardziej, że (jak mi się wydaje) skazani jesteśmy na dwa tła: czarne oraz białe. Z kolei lista aplikacji, bez żadnych mechanizmów grupowania, może szybko stać się potwornym tasiemcem, na widok którego będzie się chciało trzasnąć nową Omnią o ziemię.. [urln=http://gizmodo.pl/gadgets/11813/666_mhz_minimalizm_windows_phone.html]więcej[/urln]