"Dziady"

- Cześć synu!
Mężczyzna z siwiejącą głową, i łysiejącymi wąsami wkroczył do pokoju.
Nie! Niech mężczyzna wyjdzie; zdarzyła się pomyłka na odwróceniu wyrazów polegająca. Jeszcze raz!
Wyszedł z pokoju, po czym za chwilę z powrotem do niego wszedł.

- Cześć synu!
Mężczyzna z łysiejącą głową i siwiejącymi wąsami wkroczył do pokoju. Ciasne było to pomieszczenie - jego ogolony na jeżyka, mały syn siedział na łóżku, do którego przysunięte było biurko z komputerem. Stukał w klawiaturę z otwartą gębą, łykając niewidzialne promienie z dużego ekranu. Obok łóżka stała dość wysoki regał z paroma piętrami półek. Bielizna, skarpety, koszule, spodnie, książki szkolne - wszystko zbite w jedną niepasującą do siebie całość.
- Cześć.
Ojciec zdjął ciapki i wskoczył na łóżko, za plecy syna. Dał nura pod kołdrę. Wynurzywszy się w okolicach poduszki, położył na nią łokieć i oparł o niego głowę.
- Mam do ciebie sprawę. Zmarł dzisiaj ten wielki aktor. - nagle syknął z bólu i sięgnął ręka pod kołdrę. Wyjął spod niej jakieś małe, czarne ziarenko. - Kawę wyrabiasz?
- Płatki żrę.
Ojciec rozwarł usta i podrzucił sobie ziarenko. Spadło mu na oko, które szybko zalało się łzami.
- Dzisiaj zmarł ten wielki aktor. - otarł łzy - weź mi coś znajdź o nim w internecie.
- A jak się nazywał?
- No... - przetarł oczy kołdrą, łzy ciągle płynęły - Kadłubek.
Syn kliknął, stuknął, beknął i zaczął czytać.
- Mistrz Wincenty, zwany Kadłubkiem, urodzony w 1150 , zmarł w 1223.
Ojciec kiwał powoli głową. Oko miał spuchnięte i wciąż pełne łez.
- Wielki człowiek.
- Ale dziwne..przecież teraz jest 2008.
- Wielcy ludzie, synu, inaczej odmierzają swój czas niż ludzie przeciętni. Tu chodzi pewnie, że urodził się gdy odbywało się 1150 przedstawienie, a zmarł podczas 1223. - sięgnął po skarpetę z regału i przyłożył sobie do oka.
- A ty jesteś wielkim człowiekiem, tato?
- Ja nigdy nie pchałem się do wielkości. Jestem raczej surowym krytykiem i uważnym obserwatorem. Chociaż swojego czasu liznąłem aktorstwa.
- Byłeś aktorem?
- Owszem, synu. Grałem, kiedy byłem młody. Brawa po każdym przedstawieniu trwały po 10 minut. Aż w końcu nastąpił koniec tej przygody.
- Dlaczego?
- Podczas przedstawienia złamał mi się kij od kukiełki. Dyrektorka powiedziała, że już więcej nie zagram w jej podstawówce, bo wszystkie dzieci się popłakały. - westchnął i otarł łzy z policzka - czytaj dalej.
- Kronikarz, dziejopisarz, kancelista, autor Kroniki Polskiej, obecnie patron diecezji sandomierskiej.
- Wielki człowiek. A wielcy ludzie rzadko imają się tylko jednego zajęcia. Jedno zajęcie jest dla przeciętnego człowieka.
- A ty imałeś się tylko jednego zajęcia?
- Skąd. Najpierw byłem aktorem, a potem pisarzem, tak jak Kadłubek.
- I napisałeś jaką kronikę?
- Nie, ale często publikowałem w "Anonsach".
- Ale przecież..
- Chociaż w szkole nazywali mnie kronikarz.
- Dlaczego?
- Wylałem sok na szkolną kronikę w 68' roku. To było w geście protestu przeciw komunistycznej władzy. Dziw, że nie dostałem dziś tego talizmanu. Czytaj dalej.
- W latach 1167-1185 studiował nauki wyzwolone i prawo w Paryżu. Studiowałeś nauki wyzwolone, tato?
- Nie, ale często przy drogach spotykałem dziewczyny, które to studiowały.
- Jak to?
- Jak będziesz starszy to ci powiem. Kadłubek to wielki człowiek i jako że był wielki musiał zasmakować wszystkiego. Czytaj dalej.
- Był kapelanem nadwornym Kazimiarza II Sprawiedliwego.
- Kazimierz to także wielki człowiek. Kadłubek zagrał u niego w spektaklu jednego z Dziadów. Zapamiętaj to. - odłożył przemoczoną skarpetę.
- A ty grałeś kiedyś Dziada, tato?
- Nie, ale powiem ci coś, synu. Kadłubek to wielki człowiek.
- Już mówiłeś, tato.
- No właśnie. A w tym kraju jest tak, że wielcy ludzie od czasu do czasu grają dziadów, a przeciętni są nimi na co dzień.